Το παραλήρημα συνεχίζεται: Μειονότητα 700.000 "Μακεδόνων" στην Ελλάδα ισχυρίζεται το Σκοπιανό ΥΠΕΞ

Σε δημοσίευμα με τίτλο "Η απογραφή των γειτόνων έφαγε τους Μακεδόνες", παρουσίασε τα ευφάνταστα επίσημα στατιστικά στοιχεία του Υπουργείου Εξωτερικών της πΓΔΜ, η εφημερίδα Dnevnik. Στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι 750.000 "εθνικοί Μακεδόνες" ζουν στη Βουλγαρία, 700.000 στην Ελλάδα, 120.000 στην Αλβανία, 85.000 στη Σερβία, 12.000 στο Κοσσυφοπέδιο, 15.000 στη Ρουμανία, και 315.000 στην Τουρκία !

Με ολίγον ιστορικό μαγείρεμα από τη Βουλγαρία
  Δεν υστερεί όμως και η Βουλγαρία. Σε σχετικό με τα πλαστά σκοπιανά στατιστικά στοιχεία δημοσίευμα της βουλγαρικής ηλεκτρονικής εφημερίδας Novinite, διαβάζουμε ότι από τις αρχές του Μεσαίωνα και έως το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, η Μακεδονία και ο σλαβικός πληθυσμός της θεωρούνταν μέρος του βουλγαρικού έθνους, όχι μόνο από τη Βουλγαρία αλλά και από τους γείτονές της και τη διεθνή κοινότητα!!! Για το λόγο αυτό, εξηγεί το δημοσίευμα, από την εθνική απελευθέρωση της το 1878 μέχρι το 1944, η Βουλγαρία διεξήγαγε πέντε πολέμους στην προσπάθεια της να ενώσει όλα τα κατοικημένα από Βούλγαρους εδάφη των Βαλκανίων, συμπεριλαμβανομένης και της Μακεδονίας!

Όσον αφορά ωστόσο το πώς δημιουργήθηκε το "μακεδονικό" έθνος, το δημοσίευμα είναι, λίγο πολύ, ακριβές. Παραθέτουμε μεταφρασμένο απόσπασμα:

"Τα θεμέλια του σύγχρονου Μακεδονικού έθνους τέθηκαν το 1944 από τους κομμουνιστές της Γιουγκοσλαβίας σε ειδικό συνέδριο, που εξήγγειλε επίσης τη δημιουργία Μακεδονικής γλώσσας και Μακεδονικού  αλφάβήτου, σχεδιασμένου ώστε να διαφοροποιήσει τις διαλέκτους που ομιλούνταν στην περιοχή της Μακεδονίας από τη βουλγαρική γλώσσα και να υπογραμμίσει την δημιουργία μιας διακριτής Μακεδονικής εθνικής ταυτότητας.

Το λεγόμενο ζήτημα σχετικά με αυτό που θεωρούνταν Μακεδονική μειονότητα στη Βουλγαρία υπάρχει από τα τέλη της δεκαετίας του 1940, όταν οι δικτάτορες της Σοβιετικής Ένωσης και της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας - Ιωσήφ Στάλιν και Γιόσιπ Μπροζ Τίτο - προσπάθησαν να αναδιοργανώσουν την τάξη στα Βαλκάνια μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσω της δημιουργίας μιας βαλκανικής ομοσπονδίας μεταξύ της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας.

Μια από τις διατάξεις αυτής της μηχανορραφίας των δύο πασίγνωστων κομμουνιστών δικτατόρων ήταν η δημιουργία μιας Μακεδονικής δημοκρατίας στο πλαίσιο της μελλοντικής ομοσπονδίας. Για να συμβεί αυτό, η ηγεσία της κομμουνιστικής Βουλγαρίας έπρεπε να παραχωρήσει τη Μακεδονία του Πιρίν στη Γιουγκοσλαβία ως αντάλλαγμα για τα εδάφη της Δυτικής Γιουγκοσλαβίας [τις πόλεις Tsaribrod (Dimitrovgrad) και Bosilegrad όπου ζει σήμερα η αναγνωρισμένη από τη Σερβία βουλγαρική μειονότητα].

Η διάταξη αυτή έγινε δεκτή ανεπιφύλακτα από τον βούλγαρο κομμουνιστή  ηγέτη Γκεόργκι Δημητρώφ ο οποίος ενεργούσε κατ' εντολήν του Στάλιν. Ως αποτέλεσμα, στα τέλη της δεκαετίας του 1940, το Βουλγαρικό  Κομμουνιστικό Κόμμα ανέλαβε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία για να αναγκάσει τον πληθυσμό στην περιοχή Πιρίν (Περιφέρεια Μπλαγκόεβγκραντ σήμερα στη νοτιοδυτική Βουλγαρία) να αλλάξει τη βουλγαρική υπηκοότητα και ταυτότητά του στην πρόσφατα επινοημένη Μακεδονική, και τα επίσημα στοιχεία απογραφής, ως δια μαγείας, κατέγραψαν ότι 250.000 Μακεδόνες ζουν στη Βουλγαρία.

Η εκστρατεία εξαναγκασμού των κατοίκων της επαρχίας Μπλαγκόεβγκραντ να γίνουν "Μακεδόνες" αποσύρθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας, έπειτα από τη ρήξη μεταξύ Στάλιν και Τίτο το 1948-1949, μια ρήξη που είχε επιπτώσεις στην Ευρώπη καθ' όλη την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Έτσι, ο πληθυσμός της νοτιοδυτικής Βουλγαρίας - η οποία παρενοχλούνταν από την κυβέρνηση της, σύμφωνα με τις διαταγές  της Μόσχας - μπόρεσε να απαλλαγεί από την κατά φαντασίαν Μακεδονική εθνική ταυτότητα που του επιβλήθηκε."

Θα θέλαμε από το σκοπιανό ΥΠΕΞ, που θα έπρεπε να αλλάξει το όνομα του σε Υπουργείο Σκοπιανής Προπαγάνδας, να μας εξηγήσει πώς, από τον υποτιθέμενο αριθμό των 700,000 "Μακεδόνων", το κόμμα που εκπροσωπεί την δήθεν ”μειονότητα”, έλαβε στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας μετά βίας 4.530 ψήφους στις ευρωεκλογές του 2009!


Λίγα λόγια  για τις Συνθήκες Αγίου Στεφάνου και Βερολίνου*

Όλους, και ειδικότερα τους Αυστριακούς και τους Ρώσους τους ενδιαφέρει η έξοδος προς το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Το διαμελισμό και το μοίρασμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας το προαναφέρουν σε επίσημο επίπεδο αλλά και σε ανεπίσημη συζήτηση, ο τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος με τον πρεσβευτή της Αγγλίας στην Πετρούπολη, Χάμιλτον Σέυμουρ, σε ένα δείπνο στο παλάτι της μεγάλης δούκισσας Ελένης Παυλόβνας, το βράδυ της 28ης Δεκεμβρίου 1852. Εκεί, ο Νικόλαος, απευθυνόμενος στον Σέυμουρ, χαρακτήρισε την οθωμανική αυτοκρατορία σαν "μεγάλο ασθενή". Αργότερα, ο Αυστριακός καγκελάριος Μέττερνιχ είπε ότι ο τσάρος Νικόλαος τον ρώτησε τότε: "Πρίγκιψ, τι φρονείς περί Τουρκίας; Δεν είναι ασθενής;" Και ο Μέττερνιχ απάντησε: "Ως ιατρόν με ερωτά η υμετέρα μεγαλειότης ή ως κληρονόμον;"

Κι από τις τρεις, λοιπόν, Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης η Τουρκία θεωρούνταν και επίσημα πια σαν ο μεγάλος ασθενής και αποβλέπανε και οι τρεις στο πώς να σφετεριστούν το μεγαλύτερο μέρος της άνομης περιουσίας του ετοιμοθάνατου αρρώστου. Για το σκοπό αυτό, η κάθε μια μεταχειρίστηκε δικές της μεθόδους και τακτικές που βασικά δε διέφεραν πολύ μεταξύ τους. Για το σκοπό αυτό κινήθηκαν εντονότερα η Ρωσία και η Αγγλία, χωρίς φυσικά να μείνει πίσω και η Αυστρία. Η Ρωσία προσπάηησε να πραγματοποιήσει το παλιό της σχέδιο δημιουργίας νέας Ορθόδοξης αυτοκρατορίας στο χώρο των Βαλκανίων με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη και κύριο στοιχείο το ελληνικό και πρόσφερε ανάλογες ευκαιρίες στο μικρό ελληνικό Βασίλειο. Η Αγγλία αντέδρασε φυσικά όπως και η Αυστρία και η αγγλική διπλωματία και επιρροή στην Ελλάδα κατάφερε να αδρανοποιήσει κάθε ελληνική πρόθεση και προσπάθεια συνεργασίας με τη Ρωσία και να αποδυναμώσει κάθε επίσημη κίνηση των  Αθηνών.

Ύστερα από την αποτυχία της αποστολής Μεντζικώφ στην Κωνσταντινούπολη και Κορνίλωφ στην Αθήνα, η Ρωσία κι αφού συνήλθε από τον Κριμαϊκό πόλεμο επιμένοντας στην είσοδο της στη Μεσόγειο και επιδιώκοντας να θέσει υπό τον έλεγχο της τα Στενά του Ελλησπόντου κήρυξε το 1877 τον πόλεμο κατά της Τουρκίας και προσπάθησε να πάρει με το μέρος της τους Σλαβικούς λαούς των Βαλκανίων και ιδιαίτερα τους Βουλγάρους που βρίσκονταν και πιο κοντά στα Στενά. Με τη συνθήκη δε του Αγίου Στεφάνου το 1878 (3 Μαρτίου) δημιουργεί μεγάλη Βουλγαρία, παραχωρώντας σ' αυτήν ολόκληρη τη Θράκη, ώστε μέσω αυτής να βγει και η ίδια στο Αιγαίο.

Κατά των όρων της Συνθήκης αυτής αντιδρά η Αγγλία και συγκεντρώνει αποικιακό στρατό στην Αίγυπτο, με την απειλή του οποίου αναγκάζει τη Ρωσία να προσέλθει στο Συνέδριο του Βερολίνου (13 Ιουνίου 1878), το οποίο και ανατρέπει τους όρους της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου και περιορίζει τη Βουλγαρία στα παλιά της σύνορα. Για να ανατρέψει τους όρους της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου η Αγγλία, μεταξύ των άλλων λόγων, προβάλλει και τον ισχυρισμό ότι κατά την παραχώρηση των τουρκικών εδαφών στη Βουλγαρία, δεν λήφθηκαν υπόψη τα ελληνικά δίκαια  γιατί ο παραχωρηθείς χώρος κατοικούνταν όπως η ίδια έλεγε κυρίως από Έλληνες.

Στο συνέδριο, όμως, του Βερολίνου οι Αγγλοι ξέχασαν τελείως την Ελλάδα και ενώ της είχαν υποσχεθεί πως, αν δεν πάρει μέρος στο ρωσο-τουρκικό πόλεμο του 1877 η Αγγλία θα υποστήριζε το ελληνικά δίκαια στην τράπεζα της ειρήνης, τώρα στο συνέδριο του Βερολίνου που ελέγχονταν κατά κυριολεξία απ'τους Άγγλους αγνόησε τελείως τους Έλληνες και ούτε καν δέχτηκε να πάρουν μέρος στις εργασίες του οι δυο Έλληνες αντιπρόσωποι Θ. Δεληγιάννης και Α. Ραγκαβής. Μάλιστα ο πρόεδρος του συνεδρίου Βίσμαρκ υποχρέωσε τους δυο Έλληνες αντιπροσώπους να υπογράψουν επίσημη αναγνώριση της Ελλάδας χρέους 2,6  εκατομμυρίων χρυσών φράγκων προς τον πατέρα του Οθωνα  Λουδοβίκο της Βαβαρίας, αν ήθελαν να περάσουν την πόρτα του Συνεδρίου.

*από την εισήγηση του Αλέκου Αγγελίδη στο Συνέδριο Απόδημων Πιεριέων στην Κατερίνη το 1991

Ι.Ν.
MacedoniaHellenicLand.Eu